Gisteravond stelden Rutte en De Jonge een zware lockdown in, net als vorige winter. Voor u kwam dat waarschijnlijk niet als verrassing. Voor ons evenmin. Maar een groot deel van Nederland zag dit niet aankomen. Een gevoel van ongeloof, onbegrip en woede is wat hen gisteravond overviel. Mensen hielden het niet voor mogelijk dat hun vrijheid, ondanks hun gehoorzaamheid, nogmaals zo genadeloos zou worden afgepakt.
Dit is hoe het voelt om in een dictatuur te leven.
Toch gebeurde het. Binnen een kwartiertje – de tijd die Rutte en De Jonge nodig hadden om hun decreten op te lezen voor de camera van de staatstelevisie. Zo snel kan het gaan, zo willekeurig en vooral onrechtvaardig kan het voelen. Het besef dat we in een dictatuur leven daalt langzaam in. Mensen zijn boos.
Het bewind wil dat we stil blijven zitten. Maar juist nu komen we in actie.
Onszelf isoleren is natuurlijk het tegenovergestelde van wat we gaan doen. We gaan de verbinding zoeken met mensen die nu ook beginnen dóór te krijgen wat er speelt. Dat zijn er veel. Want Rutte en De Jonge hebben hun hand overspeeld. Big time. Steeds meer mensen zien dat hun verhaal niet klopt: er zit een grens aan wat een bevolking gelooft. Die grens lijkt nu bereikt.