Vandaag heb ik gehuild. Echte tranen. Zilt diep pijnlijk.
Meer dan m’n hart kan huilen. De dekmantel viel, verdriet wat ik verdring komt eruit. Dagelijks reist in werk de verwoestende schade van seksueel misbruik en geweld met mij mee. Sinds een jaar zijn deze slachtoffers degenen die scherper dan alle analytici en wetenschappers met droge ogen, zien wat er mis is. Niet bij zichzelf kunnen komen maar lucide de schaamteloze, grenzeloze en onbeschermde routekaart zien van hoe onze tot pseudo geworden samenleving is.
Er knapte vandaag iets in mij, niet kapot maar wel pijnlijk. De tranen die ik zo vaak zie en nu zelf ook voelde kwamen opeens. Ontheemde eenzame tranen die bij ontkenning van die eenzaamheid leiden tot paniek, verslaving en suïcide.
Erkenning en de plicht om over jezelf te beschikken zoals ook mij het zelfbeschikkingsrecht ooit afgenomen was. Het gebeurt nu nóg en ontkenning daarvan ontneemt zelfs het vermogen plicht.
Nu, in de hypocrisie van het hier en nu, is de schade van de bedding waarin iedereen leeft vlijmscherp zichtbaar. Ontheemde tranen moeten thuis kunnen komen.
Het woord “samen” is verkracht door de politiek en duidt op de traumaseksuele grondhouding van de maatschappij. Toch is “samen” de kracht van het zelfbeschikkingsrecht én plicht.
Bron: LinkedIn
